OPIS KONFERENCJI W GDYNI CZ. 4

IV międzynarodowa konferencja CZARNY LĄD I ŚWIAT ARABSKI „Siła argumentu czy argument siły”?

Panel 4

Wykład mgr Edwarda Sito pt. „Antagonizm Północ-Południe w Afryce Zachodniej na przykładzie Togo”, nawiązywał do konfliktów występujących w obrębie części kontynentu afrykańskiego. Wspomniano, iż w latach 1884-1914 występował w Togo protektorat niemiecki, a później istniała w tym regionie kolonia francuska (1914-1960).
W przypadku kolonizacji francuskiej charakterystyczne dla tego okresu było to, iż obok deportacji Niemców miało miejsce zamykanie szkół chrześcijańskich, promocja islamu, deportacja ludów z Północy, czy zakaz nauki w językach lokalnych.
Wspomniany antagonizm Północ-Południe uwidocznił się w ostatnich latach w Rwandzie (1994), Liberii (1989), czy na Wybrzeżu Kości Słoniowej. Jedną z głównych przyczyn powstania antagonizmu Północ-Południe był proceder handlu niewolnikami, głównie na północy (na tym handlu bogaciły się głównie ludy Fante i Guin kosztem ludów Ewe i innych).
W referacie przypomniano także, iż patronem wszystkich kolonizatorów był Henryk Żeglarz.

Dr Paweł Letko przedstawił temat „Sytuacja chrześcijan w krajach Afryki Północnej i na Bliskim Wschodzie po wydarzeniach Arabskiej Wiosny”. Jak przypomniał, Arabska Wiosna na początku jawiła się jako nadzieja, obecnie raczej jest oceniana jako „Arabska Zima”. Jeśli chodzi o sytuację chrześcijan w Iraku, czy Syrii, gorzej jest tylko w Korei Północnej, czy Somalii.
W przypadku Libii podano, iż spośród migrantów zarobkowych w tym kraju wielu to Egipcjanie (około 400 tys, a 12 proc. to Koptowie).  W 2013 roku Libię nakazano opuścić Filipińczykom, a wielu z nich było pracownikami personelu medycznego. Odnośnie liczby Koptów w Egipcie istnieją bardzo rozbieżne dane, 6, 12, a nawet 18 mln. Koptowie do końca popierali poprzedniego prezydenta Mubaraka, a później poparli Sisiego. Możliwe, iż z tego powodu dla Braci Muzułmanów, Koptowie uosabiają wrogów islamu. Na nadgarstkach Koptowie mają krzyże, które są wypalane kwasem.
Tym niemniej jednak obecny prezydent Egiptu el-Sisi wydaje się brutalniejszy w zwalczaniu islamistów, aniżeli Mubarak. Z kolei w Syrii chrześcijanie popierali Assada, jako gwaranta względnego porządku. Obecnie wydaje się, iż Egipt jest jedyną siłą, która potrafi walczyć z dżihadystami. W Libii zdarzają się porwania zagranicznych pracowników, głównie chrześcijan z Egiptu i Etiopii, a rząd centralny jest zbyt słaby aby z tym zjawiskiem walczyć.

Aleksandra Łaskarzewska przedstawiła temat dotyczący praw kobiet w krajach arabskich w referacie zatytułowanym „Kobieta w kraju arabskim”.  Podkreślono, iż sytuacja kobiet arabskich jest inna, aniżeli na Zachodzie. Zdarza się, iż przepisy są tak skonstruowane, iż przemoc wobec kobiet pozostaje uprawomocniona. Ten szczególny wyraz stosunku wobec kobiet może być wynikiem innych doświadczeń historycznych w tym regionie, mogły wpływać też wierzenia lokalne.
Wraz z nadejściem islamu sytuacja kobiet uległa pewnej poprawie, wzrosła też świadomość dotycząca tych praw. W tej materii istnieje jednak szereg ograniczeń,  przykładowo istnieje zgoda, aby kobieta zakładała biżuterię, farbowała włosy, ale tylko przed mężem. Jedną z korzyści, jakie nabywały kobiety w islamie było prawo do dziedziczenia. Przed nastaniem islamu kobiety często stanowiły część majątku rodu, zaś dziewczynka w rodzinie oznaczała nieszczęście, czy klęskę. Źródłem tego traktowania były często wierzenia lokalne. Wskazano także na cytat z Koranu „O wy, którzy wierzycie! Nie jest wam dozwolone, abyście dziedziczyli kobiety wbrew ich woli.” (Koran 4:19), co należy tłumaczyć jako wolność wyboru małżonka. Wolność napotyka jednak pewne ograniczenia, o czym świadczą kolejne wersety „A jeśli są wam posłuszne, to starajcie się nie stosować wobec nich przymusu” (Koran 4:34).

Monika Wysocka i Paulina Hrynaszkiewicz przedstawiły referat pt. „Czarny Ląd oczami misjonarzy: oblicze misji chrześcijańskiej w rejonie Afryki Subsaharyjskiej”. W referacie wskazano, które państwa należą do tego regionu (48 państw, choć 75 proc. z nich pozostaje najsłabiej rozwiniętych na świecie). Przypomniano, iż 41 proc. mieszkańców Afryki to muzułmanie, 47 proc. to chrześcijanie, 10 proc. stanowią religie tradycyjne, zaś Afrykę Północną od „Czarnej Afryki” oddziela Sahara. Wyszczególniono także okresy historyczne formułowania misji chrześcijańskich w Afryce. W obrębie etapu trzeciego, który obejmował wiek 19 i trwa do dzisiaj,  przynależy systematyczna i aktywna ewangelizacja Afryki.
Z dekretu misyjnego `Ad Gentes Divinitus Soboru Watykańskiego II` określono wytyczne misji chrześcijańskiej, a mianowicie chodzi o specjalne przedsięwzięcia, których celem jest zakładanie kościołów, głoszenie Ewangelii wśród narodów lub grup społecznych jeszcze nie wierzących w Chrystusa. Jedną z form ewangelizacji pozostaje pomoc charytatywna np. akcja `Adopcja serca` (środki przekazywane m.in. na studnie głębinowe).
W referacie zaprezentowano też materiał filmowy z siostrą zakonną. W trakcie wywiadu pytano m.in jak wyglądają relacje pomiędzy katolikami a muzułmanami, opisywano istotę „czarnego islamu”, szkół dla dziewcząt w Togo, czy zjawiska nielegalnego handlu ludźmi.

Panel 1 2 3