Iran (21) *
Arabia Saudyjska (49)
Katar (51)

Pozostawiając ranking FIFA, teraz przejdźmy do krótkiego omówienia poszczególnych grup do których trafiły owe reprezentacje bliskowschodnie. I tak, Katar znalazł się w grupie A z Ekwadorem (46), Senegalem (20) oraz Holandią (10). Można przypuszczać po miejscach w rankingu FIFA oraz dokonując analizy wartości graczy powoływanych do poszczególnych reprezentacji w tej grupie, to Katar może zająć ostatnie miejsce (ale nie musi). Owszem atutem Katarczyków może być nie tylko sprzyjający im klimat, ale również fakt, że grają u siebie. Jednak w mojej ocenie, to może być za mało i obecne możliwości piłkarskie sprawią, że Katar prawdopodobnie zajmie 4 miejsce Zaś jego gwiazdy:  Akram Afif  i  Hasan Al-Haydos (obaj z Al Sadd SC),  Almoez Ali (Al Duhail SC) mogą nie przyczynić się do tego, iż Katar awansuje do kolejnej fazy MŚ (z 1 lub 2 miejsca). Jednak należy zauważyć, iż Katar będzie debiutował na MŚ i może się okazać w perspektywie ćwierć wieku lub pół wieku, iż będzie to ich jedyny taki występ na tak ważnej piłkarskiej imprezie.

Natomiast Arabia Saudyjska trafiła do grupy C gdzie zagra z: Argentyną (4), Meksykiem (9) oraz Polską (26). Tutaj również tak jak w przypadku Kataru, trudno wskazać na mecz, gdzie Arabia Saudyjska odniesie zwycięstwo, jednak jak pokazał występ Arabii Saudyjskiej na MŚ 2018 w Rosji (jedyna wygrana z Egiptem w składzie z Mohammedem Salahem i zajęcie 3 miejsca w grupie A), Saudyjczycy potrafią i jednocześnie są w stanie, sprawić niespodziankę. Jednak jej gwiazdy Sultan Al-Ghannam (Al Nasr Rijad), Abdulrahman Ghareeb (Al Ahli Dżudda), czy Salem Al-Dawsari (Al Hilal) nie przyczynią się do tego, iż ich reprezentacja odniesie zwycięstwo np. z Argentyną z Leo Messim w składzie, czy Polską z Robertem Lewandowskim.

Z kolei Iran trafił do grupy B, gdzie zmierzy się ze Stanami Zjednoczonymi (15), Walią (18) oraz Anglią (5). Iran tak jak Arabia Saudyjska oraz Katar nie mają łatwych rywali, bowiem są nie tylko notowani wyżej od nich, ale powoływani są i raczej będą na MŚ, gwiazdy piłkarskie, które na codzień grają w zachodnich ligach, zaliczonych do tzw. TOP 5 (tj.: Premiership, Bundesliga, Ligue 1, Serie A i Primera Division). Owszem Iran także ma w swoich szeregach graczy, którzy grają w jednej z lig z TOP 5. Takim graczem jest m.in. napastnik Sardar Azmoun (Bayer Leverkusen), czy Mehdi Taremi (FC Porto) oraz inny napastnik Alireza Jahanbakhsh (Feyenoord Rotterdam). Jednak w mojej ocenie, ci trzej gracze wespół z pozostałymi swoimi kolegami nie przyczynią się do tego, iż Iran dokona niebywałej niespodzianki i awansuje z 1 lub 2 miejsca w swojej grupie. Chociaż ostatnie wyniki Anglii (porażka u siebie 0-4 z Węgrami) nie daje gwarancji na obecną chwilę, iż Anglia wygra z Iranem.

Kończąc niniejsze rozważania, to warto wskazać, iż są to jedynie przypuszczenia, które mogą sprawić, że rzeczywistość okaże się inna i być może wszystkie 3 zaprezentowane reprezentacje z Bliskiego Wschodu awansują do dalszej fazy MŚ. Jednak dodajmy, iż udział na MŚ 2022 tych reprezentacji już jest dużym sukcesem, a w przypadku Katarczyków, to ogromny sukces i jednocześnie jeden wielki znak zapytania, bowiem nie wiadomo, jakie wyniki osiągną w swoim pierwszym, historycznym udziale na MŚ w piłce nożnej.

*Stan rankingu na dzień: 16 czerwca 2022 r.

dr Kamil Pietrasik
Towarzystwo Azji i Pacyfiku
Politolog, Archiwista, Dogoterapeuta
Zainteresowania naukowe: Arabia Saudyjska, Czeczenia, Uchodźstwo
Hobby: pika nożna, czytanie książek

kontakt: KamilPietrasik [a t ] interia.pl

W obecnym tekście skupimy się na Arabii Saudyjskiej (AS), która trafiła do grupy z Polską, Meksykiem oraz Argentyną. Arabia Saudyjska dotychczas grała 5 razy na MŚ, gdzie jedynie w Stanach Zjednoczonych (USA) w roku 1994, dotarła do 1/8 finału i tam uznała wyższość Szwecji, przegrywając 1-3. Tym razem MŚ w Katarze mogą być wyjątkowe dla AS, bowiem impreza ta będzie w sąsiednim Katarze, a to oznacza obecność ogromnej liczby kibiców wspierających AS oraz możliwość zobaczenia wiele gwiazd futbolu m.in. Cristiano Ronaldo, Leo Messiego, czy Roberta Lewandowskiego.

Mistrzostwa Świata w Katarze to także dobra okazja do promocji Arabii Saudyjskiej oraz zachęcenie inne muzułmańskie/arabskie firmy lub niemuzułmańskie oraz niearabskie do inwestowania w AS. Niewykluczone, iż wielu, którzy przybędzie do Kataru, zechcą przybyć do AS, w celach turystycznych i jednocześnie pozostawić w tym kraju pieniądze, poprzez kupno pamiątek, wynajem pokoju w hotelach, czy skorzystanie z innych atrakcji, jakie zaoferuje im AS. Dodatkowo może dojść do spotkania z prezydentem FIFA, Gianni Infantino, w celu zgłoszenia swojego kraju do roli gospodarza MŚ, w niedalekiej przyszłości (w przypadku, gdyby MŚ w Katarze przebiegły bez problemu).

W obecnej chwili jest to raczej mało prawdopodobne, aby w Arabii Saudyjskiej odbyły się Mistrzostwa Świata w piłce nożnej, lecz kto jeszcze ponad dekadę temu pomyślał, że w Katarze będą miały miejsce kolejne MŚ? Niewątpliwie wszystko jest możliwe i AS nawet, jeśli zajmie w swojej grupie ostatnie miejsce, to będzie jednym z wygranych pod względem zaprezentowania swojego kraju, potencjalnym kontrahentom i tym samym pokaże się zagranicznemu kapitałowi, z jak najlepszej strony. Dlaczego? bowiem książę koronny jest mocno zainteresowany, aby tworzyć dobry wizerunek AS na świecie. Państwem, a raczej królestwem, którym będzie kiedyś rządził.

Zatem kończąc krótki tekst należy pamiętać, iż Arabia Saudyjska, zyska podczas Mistrzostw Świata w Katarze pod wieloma względami i omawiane mistrzostwa w sąsiednim kraju, stały się ogromną szansą do maksymalnego wypromowania swojego królestwa i tym samym nawiązania kolejnych, nowych kontaktów i parafowanie kolejnych lukratywnych kontraktów, czy też umów nie tylko z muzułmańskimi/arabskimi konsorcjami, bogatymi postaciami, ale także z europejskimi, azjatyckimi lub amerykańskimi konsorcjami, bądź też postaciami.

Dr Kamil Pietrasik

Towarzystwo Azji i Pacyfiku

Kontakt: Kamilpietrasik [AT] Interia.pl

Na wykładzie obecna była także Prodziekan Wydziału Studiów Międzynarodowych i Politologicznych UŁ – profesor Małgorzata Pietrasiak oraz przedstawiciele Szpitala Dziecięcego na ulicy Spornej w Łodzi, którzy wcześniej otrzymali pomoc na prace remontowe ze strony Ambasady Kuwejtu w Polsce.

Na wstępie spotkania prof. Marek Dziekan nawiązał do momentu powstania Katedry Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej UŁ w 2003 roku, a mianowicie w czasie, kiedy otwarto także Ambasadę Kuwejtu w Polsce (oficjalne stosunki polsko-kuwejckie rozwijane były już znacznie wcześniej). Profesor przypomniał także o pomocy okazanej przez pracowników ambasady dla katedry, m.in. w rozwoju biblioteki.

Ambasador Kuwejtu wyraził satysfakcję z powodu powołania katedry bliskowschodniej w Łodzi oraz umożliwienia w ten sposób studentom nauki języka arabskiego. W kolejnej części wystąpienia Khaled Mohammad Al-Shaibani poświęcił uwagę prezentacji państwa Kuwejtu, głównie w aspekcie jego rozwoju gospodarczego i relacji polsko-kuwejckich (studentom ofiarowano także informatory poświęcone Kuwejtowi, m.in. Statistical Review – Forty Seventh National Day, 17th Liberation Day). Część z tych informacji możemy obejrzeć na stronie internetowej http://www.cso.gov.kw/
Wspomniane zostało, że Kuwejt jest członkiem Rady Współpracy Państw Zatoki Arabskiej, słynie z racji posiadania ogromnych złóż ropy naftowej (11 proc. światowych rezerw), także gazu ziemnego, w ten sposób dochód narodowy brutto małego państwa (3,5 mln mieszkańców) sięga 55 mld dolarów. Ponadto Kuwejt zaangażowany jest w realizację różnych prejektów w prawie 100 krajach świata, m.in. plany restytucji Szlaku Jedwabnego (budowa kolei łączącej Rosję, Iran, Irak i Kuwejt), działalność w strefie środkowoazjatyckiej, czy odbudowa Iraku w regionie Basry po 2003 roku.
Kontakty polsko-kuwejckie sięgają 1963 roku. Dyplomaci kuwejccy w Polsce pojawili się w 1993 roku. Z ważnych ostatnich wizyt na szczeblu państwowym należy wymienić podróż marszałka Senatu Bogdana Borusewicza do Kuwejtu w 2006 roku.
W końcowej części wystąpienia ambasador Kuwejtu nawiązał do szeregu umów, które Polska już podpisała z Kuwejtem: m.in. porozumienie w sprawie współpracy kulturalnej i naukowej, umowy w sprawie promowania inwestycji, rozwoju lotnictwa cywilnego oraz współpracy gospodarczej i technicznej.

Ambasador Al-Shaibani odniósł się także do kwestii wojen w Zatoce, wojny irańsko-irackiej prowadzonej w latach 1980-1988 oraz inwazji Iraku na Kuwejt w 1990 roku. Wyjaśniając przyczyny tych wojen wskazał on na istotne położenie geopolityczne Kuwejtu, także przesłanki historyczne jeszcze z czasów Imperium Osmańskiego i kuwejckiego emira Mubaraka. Tak jak w okresie Imperium Osmańskiego próbowano tworzyć równowagę sił pomiędzy óczesnymi imperiami w tym regionie (Imperium Osmańskie i Brytyjskie), podobnie było w okresie konfrontacji blokowej pomiędzy USA i ZSRR (ambasador Al-Shaibani pracował jako dyplomata w 1986 roku w Moskwie). Odnosząc się do kwestii wojny iracko-irańskiej 1980-88, to Kuwejt ucierpiał znacznie ze strony Iranu, kiedy Teheran wielokrotnie ostrzeliwał rakietami, głównie statki kuwejckie. W tym czasie jedynie Kuwejt próbował przypomnieć światu o zapomnianej wojnie iracko-irańskiej, dążąc także do normalizacji sytuacji w regionie.
W kolejnej wojnie w Zatoce w 1990 roku, dotychczasowy sojusznik Kuwejtu – Irak, tym razem zaatakował emirat, oskarżając go o „kradzież ropy oraz braki we wprowadzaniu demokracji”. W istocie chodziło jednak o istnienie znacznej armii irackiej, pozostawionej na uboczu polityki po wojnie z Iranem. W pewnym stopniu odnosiło się to także do różnic systemowych (muzułmańska monarchia konstytucyjna w Kuwejcie oraz rządy prosocjalistycznej partii Baas w Iraku). Po ataku wojsk amerykańskich na Irak w 1991 roku, problem Kuwejtu uległ umiędzynarodowieniu.

Były polski ambasador w Kuwejcie Kazimierz Romański przypomniał główne wytyczne polskiej polityki zagranicznej w regionie Zatoki. Wskazał on na fakt, iż Kuwejt jest ważnym graczem międzynarodowym oraz istnieje potrzeba kreowania wzajemnych dobrych stosunków polsko-kuwejckich.
Odniósł się także do istotnych zmian w polskiej polityce zagranicznej po 1989 roku wobec świata arabskiego, także wywołanych wydarzeniami na Bliskim Wschodzie. Wcześniej Polska utrzymywała dobre stosunki z Libią i Irakiem, wysyłano wielu specjalistów do tych krajów, kiedy budowano drogi, szpitale i inne obiekty. W pewnym okresie Polska poparła nawet Algierię w walce przeciwko Francji, czy rewolucję w Libii i Egipcie. W przypadku Libii wzajemne stosunki uległy już ochłodzeniu po „Lockerby”.

Ambasador Romański przypomniał także o ważnej roli jaką odgrywa GCC – Gulf Cooperation Council, organizacja o profilu gospodarczym, druga ważna instytucja arabska po Lidze Państw Arabskich.

Dr Radosław Bania przedstawił referat dotyczący „Stosunków kuwejcko-brytyjskich u zarania niepodległości Kuwejtu”. Przedstawiono w nim m.in. zabiegi kuwejckiego szejka Mubaraka w końcu XIX wieku celem większego usamodzielnienia się od polityki osmańskiej. Kluczem do realizacji tego celu były relacje kuwejcko-brytyjskie, a nawet zgoda na protektorat brytyjski. Brytyjczycy po I wojnie światowej byli zainteresowani stabilizacją w tym regionie, szczególnie po roku 1946, kiedy czynnik naftowy zaczynał odgrywać dużą rolę. Z kwestii kontaktów kuwejcko-brytyjskich warto wymienić list przesłany przez Brytyjczyków do szejka Mubaraka – 3 listopada 1914 roku, w którym była mowa o niepodległym Kuwejcie pod brytyjskim protektoratem. Kuwejt pełną niepodległość otrzymał 19 czerwca 1961 roku.

Opracowanie: Marcin Pietrzyk

——————————

Kuwejt w polityce międzynarodowej

Łódź, 17 kwietnia 2008

Koło bliskowschodnie „Al-Maszrik”

PYTANIA:
przemekmajka@o2.pl